I love seniors จุดจบม.5

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีครับผมชื่อ ปารมี วงสวาท หรือ
ชื่อเล่นผมก็ ฟิล์ม
ผมเป็นนักเรียนของ
โรงเรียนมัธยมกิตติพร
ผมอยู่ชั้นมอห้าครับ
ชิวิตก็ไม่มีอะไรดีเลย วันๆเล่น นั่ง นอนเรียน กิน ทำงาน ปกติทุกอย่างครับ
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของพี่ๆมอหกครับ
และเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้เห็นใครบางคน คนที่ผมรักมาตั้งแต่มอสอง แล้วหละครับ ถ้าถามว่าทำไมถึงรู้จักกันก็ตอนมอหนึ่งเขาให้จับสายรหัสก็เลยดันได้เป็นน้องรหัสพี่คอม ก็ไม่รู้นะว่าจะทำยังไงดี ถ้าให้พี่เขารู้ พี่เขาคงจะไม่ยอมรับผู้ชายแน่ๆ ผมเองก็เจียมตัวดีหละครับ ถึงผมจะหล่อ (แนวน่ารัก) จะรวย แต่พี่เขากลับไม่มีอะไรดีเลย คิดๆแล้วก็เซ็งขึ้นเรื่อยๆ นี่เพื่อนก็ออกจากห้องไปหมดแล้วเหลือแต่ผมกับ....

"ฟิล์ม...ฟิล์ม...ไอ้เวรฟิล์ม!!!" โอ๊ยยมึงจะร้องทำไมเนี่ยเชี่ยเปรมเอ้ย
ขอแนะนำไอ้เปรมหน่อยนะครับ
ชื่อจริงมัน ประวีระ กรอบสุข มันหนะหรอรูปหล่อมาดคุณชาย บ้านรวยเป็นเพื่อนกับผมตั้งแต่ตอนเข้าเตรียมอนุบาลจนถึงมอห้า แต่เทอมหน้ามอหก!!!

"อะไรเชี่ยเปรม" ทำหน้าเซ็งประกอบเลยครับ

"ก็เรียกดีๆตั้งสองรอบแล้ว ไม่สนใจกูอีก" ก็ใครมันจะไปรู้วะ ยิ่งเหม่ออยู่ด้วย

"เออๆ แล้วที่เรียกมีอะไรรึเปล่า" ผมยอมปรับสีหน้าแล้วหันมาสนใจมันแทน

"คือกูมีอะไรจะสารภาพ...แต่ว่ามึงห้ามบอกใครได้มั้ย คือกูลำบากใจที่จะพูด"

"อือ..กูจะไม่บอกใครแล้วถ้ามึงสารภาพกูก็มีอะไรจะสารภาพเหมือนกัน แต่มึงต้องสารภาพก่อน"

"คือ..กูชอบพี่เฟรนเพื่อนพี่คอมวะ"

"เช้ดดดด นั่นไงกูว่าละท่าทางมึงแปลกๆตั้งแต่ตอนมอสองแล้ว"

"ว่าแต่มึงเหอะ..ยังไง"

"คือ...กูชอบพี่...คอม"

"เช้ดดดด นั่นไงกูว่าละ" สรุปกูกับมึงก็ไม่ต่างกันเลยเปรมเอ้ยยยย

"วันนี้มึงคิดว่าพี่เขาจะว่างมั้ยวะ" ถามมาได้นะมึงเนี่ยพี่เขาก็ต้อง

"กูว่าไม่ว่างแหงๆ ไหนจะถ่ายรูป ทำของที่ระลึก เรื่องเอกสารสมัครมหา'ลัยอีก อีกอย่าง รุ่นน้องที่แสนจะห่าง ห๊าง ห่างอย่างพวกเราคงไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะเข้าไปเกี่ยวกับพี่เขาวะ" ก็มันจริงมั้ยหละ รุ่นน้องโรงเรียนชายล้วนอย่างพวกผม ถึงจะเคยรู้จักกันบ้างนะแต่มันจะไปในฐานะอะไรคิดสิคิด

"มึงคอยดูนะ กูจะสอบให้ติดคณะเดียวกันกับพี่เฟรนให้ได้ มึงจะเอาด้วยมะ" กำลังจะตอบอยู่พอดีเลยแต่

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ใครโทรมาขัดวะ อย่าให้รู้นะว่าเป็นใครจะบอกป๊าไปจัดการเลยคอยดู

"หวัดดีครับ นี่น้องฟิล์มใช่มั้ย" เสียงใคร
วะคุ้นชิบหาย

"ใช่ครับ มีธุระอะไรรึเปล่าครับ" ก็คุยโทรศัพท์อยู่ดีๆ ไอ้ขี้เผือกข้างๆนี่ก็ฟังไปด้วย

"นี่พี่เองนะพี่คอมอะ พี่อยากเจอฟิล์มก่อนจะกลับบ้าน ตอนนี้ฟิล์มอยู่ไหนหรือฟิล์มกลับบ้านแล้ว" ผมขอถอนคำพูดเมื่อตอนแรกครับ เขินหน้าแดงเลยมั้ยหละเรา เอิ่ม..แล้วจะหน้าแดงทำซากอะไรหละ

"ผมอยู่ที่ห้องห้าทับสองครับ พี่จะมาหรือจะให้ผมไปหาครับ" ยิ้มอะดิ ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม
ยิ้มแล้วอะดิ...อ่านปากไอ้ข้างๆได้ว่า
'มีความสุขมากหละสิมึง' แล้วก็ถูกตัดสายซะงั้น กลับโหมดเซ็งเลย โธ่เว้ย!!!!

"งั้นมึงจะเอายังไง กูจะไปที่ชมรมก่อนละกัน ถ้ามีไรให้โทรไม่ก็ไปหาที่ชมรม" แปะ แปะ เดินมาตบบ่าผมสองทีแล้วออกจากห้องไปซะงั้น มึงเพื่อนกูจริงมั้ยเนี่ยไอ้เปรม

"เออ ๆ" จะหยิบโทรศัพท์ออกมาก็ไม่รู้ว่าจะเล่นอะไรเฟสก็เบื่อ ไลน์ก็เงียบ
ไอจีไม่ชอบ ทวิตเตอร์ไม่เล่น เกมส์ก็เบื่อ

"น้องฟิล์ม" ขอบคุณสวรรค์ที่ประทานชายคนนี้มาให้แต่สภาพเหมือนไปมีเรื่องมาซะงั้น

"ครับ" แล้วจะเดินมานั่งโต๊ะกูทำไมเนี่ย คนชอบมันเขินนะเว้ยยย แต่เช็ดเลือดออกซักหยดก่อนก็ดีนะ

"หน้าพี่เละมากมั้ย พอดีจะข้ามมาอาคารมอห้าพวกไอ้วินมันมาหาเรื่องตอนแรกกะจะเดินผ่านเฉยๆนะแต่มันทนไม่ไหวเพราะพวกนั้นก็หาเรื่อง ก็เลยฟัดกันซักหมัดจนอาจารย์มาห้าม" พูดเฉยๆก็พอ ท่าทางไม่ต้องนะพี่ผมกลัว

"แล้วมีอะไรจะคุยกับผมหรอถึงมาหาถึงที่เลย" เปิดประเด็นเลยแล้วกัน

"เรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว" เฮ้ย!!!ต้องการอะไรจากผมวะพี่

"ห้าปีไง ตั้งแต่ที่ผมเข้ามอหนึ่งแล้วได้เป็นสายรหัสเดียวกันกับพี่" ยิ้มอ่อนๆให้แล้วกัน(แก้เขินอะนะ)

"ตอนนั้นพี่ดูแลฟิล์มดีป่าว"

"ดีสิครับ พี่เอาใจใส่สายรหัสจะตายไป"

"งั้นหรอ หึ" ยิ้มมุมปากแบบนี้ พี่มีแผนไรวะถามจริง

"อืม"

"งั้นก็ตอบแทนหน่อยสิ" เฮ้ย!!!มีความหวังนะเนี่ย

"ยังไงครับ" กูก็ถามไปได้

"เช็ดหน้าให้พี่ก่อนเดี๋ยวพี่บอก" รีบหาผ้าเช็ดหน้าสิครับรออะไร ทำไมถึงหล่อจังวะถามจริงเมื่อก่อนพี่ทำบุญไปเท่าไหร่

"พี่คอม" หยุดเช็ดหน้าแป๊ปผ้า ผมเปื้อนเลือดหมดแล้ว

"ว่า" ไม่ต้องสบตาได้มั้ย ผมเขิน

"ผมเช็ดหน้าให้แล้ว พี่ก็ควรจะบอกได้แล้ว" นี่ไงมันต้องทวงคืนดิ

"เฮ้อ..อยากฟังจริงๆหรอ" อย่าบอกนะว่าพี่เขาชอบผมอะ

"ครับ..." ยิ้มให้สวยๆเลยอะ เอ๊ะ!!เดี๋ยวนะผมไม่ใช่ตุ๊ดนะ แล้วจะก้มหน้าทำไมหละพี่ อ้าว!!!เฮ้ย มากอดผมทำไม อิหัวใจบ้านี่ก็จะเต้นแรงทำไมห๊ะ

"ไม่รู้จริงๆหรอ...ไม่รู้สึกจริงๆหรอ..ที่พี่ทำไปทั้งหมดไม่ได้ทำให้ฟิล์มรู้สึกเลยหรอ" กอดผมแน่นไปรึเปล่าพี่คอม..แต่ในเมื่อสถานะการเป็นแบบนี้ฟันธงเลยว่าพี่คอมชอบผมแน่ๆ อยากจะร้องให้เว้ย

"พี่ชอบผมหรอ" ถามไปได้นะกูเนี่ย

"อืม...ใช่...พี่ชอบฟิล์ม..ชอบมานานแล้วด้วย" อุ๊ย!!!เขินเว้ยย มันเป็นอะไรที่ดีใจมากนะคนที่ตัวเองชอบมาสารภาพรักกับตัวเอง โคตรดีใจวะ

"ผมก็ชอบพี่..." น้ำเสียงทำไมมันไม่ดีใจเลยวะ? ก็ผมเขินไง ถอนกอดออกซักที โล่งอกชมัดเลย

"กลับบ้านด้วยกันมั้ย..วันนี้พี่กะจะเดินกลับแต่ไม่มีเพื่อนเดินด้วย" ไม่ต้องลุ้นคำตอบหรอกยังไงก็ต้อง

"กลับครับ" และก็หยิบกระเป๋าและเดินออกจากห้อง ทั้งผมและพี่คอมไม่ได้พูดอะไรแต่กลับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดทางจนมาถึงสะพาน

"ฟิล์ม" หยุดเดินกระทันหันมั้ย

"ครับ"

"ในเมื่อเราใจตรงกันมานานแล้วก็สารภาพซักที..วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่พี่อยู่โรงเรียน..จากนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรเราสองคนต้องอยู่ห่างกันอีกแล้ว..ฟิล์ม..เป็นแฟนกับพี่นะ" อุ๊ย!!!พี่อย่าล้อเล่น อย่าโกหกผมนะ

"แล้วพี่คิดว่าคำตอบของผมจะทำให้พี่เจ็บหรอ" บางครั้งเราก็ต้องรุกดิ รับอย่างเดียวไม่ได้

"งั้นพี่ถือว่าตกลง" ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยิ้มให้กันตลอดไปแบบนี้ได้ป่าว

"แน่ดิ?" ผมทำตาโตสงสัยแล้วพวกเราก็เดินต่อไปอีก

"แน่สิ" พี่คอมตอบมานี่แทบจะกระโดดกอดเลยรู้มั้ย พอเดินมาถึงบ้านผม

"สอบเข้าที่เดียวกันกับพี่ให้ได้นะ พี่เชื่อว่าฟิล์มทำได้" บอกแบบนี้แม่มาได้ยินทำไงดีนะ

"ก็ตั้งใจไว้แบบนั้นแหละ แต่พี่ห้ามมีคนอื่นหละ" ผมยื่นคำขาดไว้ก่อนจะยิ้มออกมา

"พี่สัญญาเลยว่าจะมีแค่ฟิล์ม แล้วฟิล์ม สัญญา มั้ยว่าจะมีแค่พี่" แล้วผมก็เกี่ยวนิ้วก้อยกับพี่คอม

"คิดว่าผมไม่กล้าสัญญารึไง" เขินก็เขินเว้ย

"งั้นพี่ไปก่อนนะ ว่างๆจะไปหาที่โรงเรียนก็แล้วกัน" ต่างฝ่ายต่างไม่อยากจากกันแน่ๆ แต่เมื่อความจำเป็นของผมและเขาตรงกัน มันก็ควรจะ
ปล่อย

นี่แหละครับเรื่องราวครั้งสุดท้ายของผมก่อนที่จะจบมอห้า


The   End